Ανάβαση σε απόκρημνες πλαγιές προς τη στέγη του Άθω

Ανάβαση σε απόκρημνες πλαγιές προς τη στέγη του Άθω

Η πομπή ανέβαινε αργά-αργά στις απόκρημνες πλαγιές. Σε κάποια σημεία της διαδρομής, σκαρφάλωνε... Προορισμός η «Αγία Κορυφή», η στέγη του Άθω τα 2.033 μ.

Για τους Αγιορείτες είναι ο «άξονας του κόσμου», ο «στύλος δια του οποίου οι προσευχές τους ανεβαίνουν στον ουρανό». Για τους πιστούς, η ανάβαση αποτελεί κρυφό τάμα: να βρεθούν και να προσευχηθούν «πιο κοντά στον Θεό». Πιο πάνω και από τα σύννεφα. Μεταξύ των πιστών που κινούνταν κατάκοποι στο φιδίσιο μονοπάτι, μοναχοί σιγοψάλλουν προεόρτιους ύμνους στον ρυθμό των κουδουνισμάτων των μουλαριών που μεταφέρουν σκεπάσματα, τρόφιμα, λειτουργικά σκεύη: «Δεύτε συνέλθωμεν τω Ιησού, ανεβαίνοντας εις το όρος το Άγιον».

Κυριακή, 18 Αυγούστου με το νέο ημερολόγιο, 5 Αυγούστου με το παλιό που ακολουθούν οι Αγιορείτες. Παραμονή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος και όπως επιτάσσει, αιώνες τώρα, η παράδοση, προσκυνητές, ανηφόρισαν για να προσευχηθούν στον Άθω και να συμμετάσχουν στην αγρυπνία, στο ομώνυμο εκκλησάκι στη μαρμαρένια ανεμόδαρτη κορυφή του.

Δοκιμασία

Δεν πρόκειται για απλή ανάβαση, αλλά για πραγματική δοκιμασία. Το καραβάνι των πιστών ξεκινάει τα ξημερώματα από την «κατασκήνωση βάσης», στην Κερασιά, κοντά στη Σκήτη της Αγίας Άννας, νότια του Άθω και ακολουθεί μια ανηφορική, βασανιστική διαδρομή στις κατακόρυφες πλαγιές επί οχτώ και πλέον ώρες. Μια υποτυπώδης σήμανση καθοδηγεί τους αναβάτες, αλλά ο Άθως  δεν αστειεύεται. Η παραμικρή λάθος κίνηση, μπορεί να στοιχίσει ακόμα και τη ζωή στον προσκυνητή. Γι’ αυτό οι μοναχοί συνιστούν στους προσκυνητές να κινούνται με τη δική τους «συνοδεία και ευλογία». Δεν είναι λίγοι οι πιστοί που στο παρελθόν τσακίστηκαν σε χαράδρες προτού εκπέμψουν προσευχή στον Ύψιστο από το «άγιο βουνό». 

Παρόλα αυτά, χρόνο με τον χρόνο οι προσκυνητές αυξάνονται. Όλο και πληθαίνουν οι Ρώσοι που εκπληρώνουν το τάμα για προσευχή στην κορυφή του Άθω φροντίζοντας να γεμίσουν τη διαδρομή με αυτοκόλλητα σηματάκια των... Ρωμανόφ. Είναι εξάλλου στην παράδοση των Σλάβων πιστών να μεταβαίνουν πεζή σε απομακρυσμένους χώρους λατρείας για να δοκιμάζουν εαυτόν. Κατάκοποι αλλά ανακουφισμένοι από την αίσθηση ότι η προσευχή τους θα φτάσει πιο γρήγορα στον Θεό, πατούν το πόδι τους στην κορυφή.

Έχει νυχτώσει πια και με τη θερμοκρασία στους 5 βαθμούς, αρχίζει η αγρυπνία, στο εκκλησάκι, με ύμνους και ψαλμωδίες που κρατούν μέχρι το ξημέρωμα. Με το πρώτο φως του ήλιου «αποχαιρετούν τον Θεό», και αρχίζει η κατάβαση που διαρκεί περισσότερο από τρεις ώρες.

Καθώς αναχωρούν και οι τελευταίοι, ένα άσπρο σύννεφο τυλίγει στην κορυφή το παρεκκλήσι και τον τεράστιο σιδερένιο σταυρό. Οι μετεωρολόγοι το αποδίδουν σε σύνηθες για τα βουνά φυσικό φαινόμενο, η θρησκευτική παράδοση θέλει να συμβολίζει τη νεφέλη που σκέπασε το όρος Θαβώρ, όταν μεταμορφώθηκε ο Χριστός. (πηγή)

Σχετική ανάρτηση: Το όνειρο του οσίου Πέτρου για την Παναγία και το άγιο Όρος.