ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΣΙΟΝ ΙΑΚΩΒΟΝ ΤΟΝ ΕΝ ΕΥΒΟΙΑ Ποίημα τοῦ Μητροπολίτου Ἐδέσσης, Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας κ. Ἰωήλ

Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως τὸ Κύριε εἰσάκουσον,

μεθ' ὃ τὸ Θεὸς Κύριος καὶ τὰ ἑξῆς·

Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Τὸν θεοφόρον ἀσκητὴν τοῦ Ὑψίστου,

τὸν ἐν Εὐβοίᾳ ἐν τοῖς χρόνοις τοῖς νέοις,

ἀναδειχθέντα εἴπωμεν ἐκ βάθους ψυχῆς,

ἅγιε Ἰάκωβε μοναστῶν ποδηγέτα,

πάσης περιστάσεως τὴν ἁγίαν Μονήν σου,

καὶ τοὺς οἰκοῦντας πάντας ἐν αὐτῇ,

ταῖς σαῖς πρεσβείαις,

ἀεὶ διαφύλαττε.

Δόξα. Τὸ αὐτό.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Οὐ σιωπήσωμέν ποτε Θεοτόκε,

τὰς δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι·

εἰ μὴ γὰρ σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα,

τίς ἡμᾶς ἐρρύσατο,

ἐκ τοσούτων κινδύνων;

τίς δὲ διεφύλαξεν, Κανὼν Παρακλητικὸς εἰς τὸν Ὅσιον Ἰάκωβον τὸν ἐν Εὐβοίᾳ 2

ἕως νῦν ἐλευθέρους;

οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ σοῦ·

σοὺς γὰρ δούλους σῴζεις,

ἀεὶ ἐκ παντοίων δεινῶν.

Ὁ Ν΄.

Καὶ ὁ κανὼν οὗ ἡ ἀκροστιχὶς

«Πάτερ Ἰάκωβε δός μοι σὴν βοήθειαν. Ἰωήλ»

ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.

Παράσχου τὴν χάριν σου ἀφειδῶς,

Ἰάκωβε πάτερ,

τοῖς προστρέχουσιν εὐλαβῶς,

τῇ θείᾳ Μονῇ σου ἐν Εὐβοίᾳ,

καὶ προσκυνοῦσιν τὸν τάφον σου ἅγιε.

Ἀνύσας τὸν βίον ἀσκητικῶς,

μετὰ τῶν ὁσίων,

ἠριθμήθης ἐν οὐρανῷ,

διὸ ταῖς ὀξείαις σου πρεσβείαις,

τοῖς ἀλγουμένοις τὴν ἴασιν χἀρισαι.

Τὰ πάθη νικήσας ἐπὶ τῆς γῆς,

ἐκτήσω θεόφρον,

παῤῥησίαν ἐν οὐρανοῖς,

διὸ τοὺς ἱκέτας σου ἐκ βλάβης,

τοῦ πονηροῦ περιφρούρει Ἰάκωβε.

Θεοτοκίον

Ἐλπὶς ὀρθοδόξων χριστιανῶν,

ὑπάρχουσα Μῆτερ,

μὴ ἐλλείπῃς διηνεκῶς,

τοὺς λύκους αἱρέσεων ποικίλων,

διασκεδάζουσα θείᾳ δυνάμει σου. Κανὼν Παρακλητικὸς εἰς τὸν Ὅσιον Ἰάκωβον τὸν ἐν Εὐβοίᾳ 3

ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.

Ῥυπαρὰς ἁμαρτίας,

καὶ τὰ πολλὰ σφάλματα,

ἅπερ καθ' ἑκάστην ἡμέραν,

ποιῶ ὡς ἄσωτος,

πάτερ Ἰάκωβε,

ἱκετηρίαις σου τάχει,

πρὸς Χριστὸν διόρθωσον,

ἀειμακάριστε.

Ἰατρὸς δαιμονώντων,

ἀναδειχθεὶς ἅγιε,

ὥς ποτε ἐῤῥύσω τὸν νέον,

ἐκ τοῦ ἀλάστορος·

διὸ βοήθησον,

τοὺς σὲ ὑμνοῦντας ἐνθέρμως,

ὅπως κατασπάσωσιν,

ἐχθροῦ τοξεύματα.

Ἀπὸ πάσης ἀνάγκης,

καὶ πειρασμῶν λύτρωσαι,

τοὺς ἐνασκουμένους πατέρας,

ποτὲ συνόντας σοι,

τῆς θείας μάνδρας σου,

ἐν τῇ Εὐβοίᾳ θεόφρον,

σὺ γὰρ ὤφθης ἅγιε,

αὐτῶν τὸ στήριγμα.

Θεοτοκίον

Κραταιὰ προστασία,

καὶ ἀρωγὸς ἕτοιμος,

τῶν καταφευγόντων μερόπων,

τῇ θείᾳ σκέπῃ σου,

Παρθένε φάνηθι,

σὺ γὰρ φιλόστοργος μήτηρ, Κανὼν Παρακλητικὸς εἰς τὸν Ὅσιον Ἰάκωβον τὸν ἐν Εὐβοίᾳ 4

καὶ τροφὸς καὶ στήριγμα,

ἁπάντων γέγονας.

Διάσωσον,

ἀπὸ κινδύνων Ἰάκωβε θανασίμων,

καὶ ἀνιάτων ἀσθενειῶν καὶ κακώσεων,

τοὺς ἀνυμνοῦντας τὴν μνήμην σου θεοφόρε.

Ἐπίβλεψον,

ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε,

ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν,

καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.

Ἡ Αἴτησις καὶ τὸ Κάθισμα.

Ἦχος β΄. Πρεσβεία θερμή.

Ὑπὲρ τῆς Μονῆς,

τῆς σῆς θεομακάριστε,

πρεσβεύειν αεί,

Χριστῷ τῷ Παντοκράτορι,

μὴ παύσῃ ἱκεσίαις σου,

ὡς ἡγούμενος ταύτης Ἰάκωβε,

καὶ ποδηγὸς σοφὸς τῶν μοναστῶν,

τῶν πόθῳ τιμώντων τὴν μνήμην σου.

ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.

Ὥσπερ φύλαξ ἀήττητος,

τοῦ ἀντικειμένου τὰ ἐνοχλήματα,

διασκέδασον πρεσβείαις σου,

ἀπὸ τῶν αἰτούντων σου βοήθειαν.

Βοηθὸς ἐν ταῖς θλίψεσι,

τῶν ἀσθενειῶν μου γενοῦ Ἰάκωβε, Κανὼν Παρακλητικὸς εἰς τὸν Ὅσιον Ἰάκωβον τὸν ἐν Εὐβοίᾳ 5

σὺ γὰρ ἔχεις ἀνεπαίσχυντον,

πάτερ παῤῥησίαν πρὸς τὸν Κύριον.

Ἐπομβρίαις χαρίτων σου,

τῆς ψυχῆς φοβίας πάτερ Ἰάκωβε,

μετασκεύασον δεόμεθα,

πρὸς χαρὰν ἁπάντων τῶν αἰνούντων σε.

Θεοτοκίον

Δός μοι χάριν καὶ δύναμιν,

ὅπως διαπλεύσω τὸ μέγα πέλαγος,

Ἀειπάρθενε τοῦ βίου μου,

καὶ εἰς πλάτος φθάσω παραδείσιον.

ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.

Ὅλος τῷ Θεῷ,

ἐκ παιδὸς ἀνατιθέμενος,

τὴν νεότητα ὁδήγει ἀσφαλῶς,

πρὸς τὴν τρίβον τοῦ Σωτῆρος ἀξιάγαστε.

Σώματος ἡμῶν,

καὶ ψυχῆς τὰ ἀῤῥωστήματα,

ἱκετεύομεν εὐχαῖς σου ἱεραῖς,

ἰαθῆναι θεοκίνητε Ἰάκωβε.

Μνήσθητι ἡμῶν,

τῶν σῶν φίλων ὦ Ἰάκωβε,

καὶ παράσχου τὴν εἰρήνην λογισμῶν,

τοῦ νοὸς ταῖς ἱκεσίαις σου πρὸς Κύριον.

Θεοτοκίον

Ὁ πανσθενουργός,

καὶ Δεσπότης πάσης κτίσεως,

τὴν σὴν δέησιν ἀκούει εὐμενῶς·

διὸ ζήτει ὑπὲρ πάντων τὰ σωτήρια. Κανὼν Παρακλητικὸς εἰς τὸν Ὅσιον Ἰάκωβον τὸν ἐν Εὐβοίᾳ 6

ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν.

Ἰάτρευσας,

προσευχαῖς σου ἅγιε,

ἐπιτόκων γυναικῶν ἀσθενείας,

καὶ ἐκ καρκίνου βαρέως ἐῤῥύσω,

πολλοὺς ἀνθρώπους παμμάκαρ Ἰάκωβε·

διὸ μὴ παύσῃ καὶ ἡμῶν,

θεραπεύων ψυχῆς τὰ οἰδήματα.

Σοφίᾳ,

τῇ ἱερᾷ κεκόσμησαι,

ὁδηγήσας μοναζόντων χορείαν,

πρὸς βιοτὴν τὴν λιτὴν καὶ ὁσίαν,

καὶ ἀγαπήσας Χριστοῦ τὴν ταπείνωσιν·

διὸ κατάστειλον ταχύ,

τοῦ νοός μου τὸν τύφον Ἰάκωβε.

Ἡδύτητα,

σαρκικὴν ἀπέκρουσας,

ἐγκρατείᾳ καὶ νηστείᾳ θεόφρον,

καὶ ταῖς πυκναῖς προσευχαῖς σου ἀνῆλθες,

εἰς κορυφὴν τῆς θεώσεως ἅγιε,

πρὸς ἣν κατεύθυνον ἡμᾶς,

τοὺς φιλοῦντάς σε πάτερ Ἰάκωβε.

Θεοτοκίον

Νῦν Πάναγνε,

Θεοτόκε Δέσποινα,

ἱκετεύοντες οἱ δοῦλοί σου πάντες,

τῶν στυγερῶν καὶ ἀτέγκτων δαιμόνων,

τὴν κακουργίαν ταχέως διάλυσον·

σὺ γὰρ τὴν κάραν τοῦ ἐχθροῦ,

τῷ σῷ τόκῳ συνέτριψας τέλεον. Κανὼν Παρακλητικὸς εἰς τὸν Ὅσιον Ἰάκωβον τὸν ἐν Εὐβοίᾳ 7

Διάσωσον,

ἀπὸ κινδύνων Ἰάκωβε θανασίμων,

καὶ ἀνιάτων ἀσθενειῶν καὶ κακώσεων,

τοὺς ἀνυμνοῦντας τὴν μνήμην σου θεοφόρε.

Ἐπίβλεψον,

ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε,

ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν,

καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.

Αἴτησις καὶ τὸ Κοντάκιον.

Ἦχος β΄. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.

Ὡς ἱερεὺς τοῦ Χριστοῦ ἐννομώτατος,

καὶ ἀσκητὴς περιάκουστος ἅγιε,

Μονὴν τὴν ἁγίαν σου φύλαττε,

ἱκετηρίαις σου πάτερ Ἰάκωβε,

Δαυῒδ τοῦ ὁσίου διάδοχε.

Καὶ εὐθὺς τὸ Προκείμενον. Ἦχος δ΄.

Τίμιος ἐναντίον Κυρίου ὁ θάνατος τοῦ ὁσίου αὐτοῦ.

Στίχ. Μακάριος ἀνὴρ ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον.

|

Εὐαγγέλιον. Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν (στ΄ 17 - 23).

Τ

ῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἔστη ὁ Ἰησοῦς ἐπὶ τόπου πεδινοῦ, καὶ ὄχλος μαθητῶν αὐτοῦ, καὶ πλῆθος πολὺ τοῦ λαοῦ ἀπὸ πάσης τῆς Ἰουδαίας καὶ Ἱερουσαλὴμ καὶ τῆς παραλίου Τύρου καὶ Σιδῶνος, οἳ ἦλθον ἀκοῦσαι αὐτοῦ καὶ ἰαθῆναι ἀπὸ τῶν νόσων αὐτῶν, καὶ οἱ ὀχλούμενοι ἀπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων, καὶ ἐθεραπεύοντο· καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἐζήτει ἅπτεσθαι αὐτοῦ, ὅτι δύναμις παρ' αὐτοῦ ἐξήρχετο καὶ ἰᾶτο πάντας. Καὶ αὐτὸς ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τοὺς Κανὼν Παρακλητικὸς εἰς τὸν Ὅσιον Ἰάκωβον τὸν ἐν Εὐβοίᾳ 8

μαθητὰς αὐτοῦ ἔλεγε· Μακάριοι οἱ πτωχοί, ὅτι ὑμετέρα ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Μακάριοι οἱ πεινῶντες νῦν, ὅτι χορτασθήσεσθε. Μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε. Μακάριοί ἐστε ὅταν μισήσωσιν ὑμᾶς οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὅταν ἀφορίσωσιν ὑμᾶς καὶ ὀνειδίσωσι καὶ ἐκβάλωσι τὸ ὄνομα ὑμῶν ὡς πονηρὸν ἕνεκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Χαίρετε ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ καὶ σκιρτήσατε· ἰδοὺ γὰρ ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τῷ οὐρανῷ.

Ὁ Ν΄.

Δόξα. Ταῖς τοῦ σοῦ Ὁσίου.

Καὶ νῦν. Ταῖς τῆς Θεοτόκου.

Στίχ. Ἐλέησόν με ὁ Θεός.

Προσόμοιον. Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.

Ἅγιε Ἰάκωβε,

τῶν μοναζόντων τὸ κλέος,

τεῖνον χεῖρα ἅπασι,

τοῖς προσερχομένοις τῇ θείᾳ μάνδρᾳ σου,

ἐν πολλαῖς θλίψεσι,

καὶ ποικίλαις νόσοις,

καὶ παντοίοις παραπτώμασι,

παρέχων ἴασιν,

θάρσος καὶ χαρὰν ἀναφαίρετον,

τοὺς δὲ ἐκ βλάβης πάσχοντας,

τοῦ ἀντικειμένου θεράπευσον,

ἵνα ἀνυμνῶσι,

τὴν χάριν σου τὴν ἄμαχον σεμνέ,

καὶ ἐγκαρδίως γεραίρωσι,

τὰ πολλά σου θαύματα.

Ὁ Ἱερεύς· Σῶσον ὁ Θεὸς τὸν λαόν σου... Κανὼν Παρακλητικὸς εἰς τὸν Ὅσιον Ἰάκωβον τὸν ἐν Εὐβοίᾳ 9

ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.

Βαρυνθεὶς ἀνομίαις,

πολυφρόντιδος βίου,

ὁ δυστυχὴς καὶ πτωχός,

ὑψῶ τὰς δύο χεῖρας,

ἱκετικῶς παμμάκαρ,

πρὸ τῆς θείας εἰκόνος σου,

καὶ ἀναμένω τὴν σήν,

λαβεῖν ἐπικουρίαν.

Ὁ πολλοὺς τῷ σῷ λόγῳ,

καὶ σημείοις ἀῤῥήτοις,

ὡς εὐσπλαγχνίας πατήρ,

ἐν τῇ ζωῇ στηρίξας,

καὶ μετὰ τὴν θανήν σου,

θεοφόρε Ἰάκωβε,

κἀμὲ τὸν σὸν ὑμνητήν,

ἀνάστησον πεσόντα.

Ἡ μονή σου τυγχάνει,

τὸ προπύργιον πάτερ,

τῶν εὐσεβῶν κοσμικῶν,

καὶ τῶν ἐνδεδυμένων,

στολὴν τῶν μοναζόντων,

οὓς συντήρει Ἰάκωβε,

ἐν καθαρᾷ βιοτῇ,

καὶ ὀρθοδόξῳ πίστει.

Θεοτοκίον

Θεοτόκε Παρθένε,

ἡ τεκοῦσα ἀσπόρως τὸν πάντων Κύριον,

δυσώπησον λιταῖς σου,

αὐτὸν ὑπὲρ τῶν δούλων,

τῶν ὑμνούντων τὴν χάριν σου,

καὶ τὰ πολλά σου Ἁγνή,

σημεῖα εὐγνωμόνως. Κανὼν Παρακλητικὸς εἰς τὸν Ὅσιον Ἰάκωβον τὸν ἐν Εὐβοίᾳ 10

ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.

Ἐπισταμένως,

τοὺς ἐκζητοῦντας ἐν πόθῳ,

παραμύθιον ἐν θλίψεσι παράσχου,

Ἰάκωβε Εὐβοίας,

ὁ φύλαξ καὶ προστάτης.

Ἴασαι πάτερ,

τὴν ἀσθενοῦσαν ψυχήν μου,

ἐκ παθῶν ἡδονοφόρων καὶ αἰσχίστων,

καὶ βοηθησόν μοι,

ποιεῖν τὰ τοῦ Κυρίου.

Ἀπὸ τοῦ τύφου,

τῶν πονηρῶν ἐννοιῶν μου,

ταῖς λιταῖς σου πρὸς Χριστὸν ἀπάλλαξόν με,

καὶ τῇ σῇ προνοίᾳ,

πρὸς φῶς ὁδήγησόν με.

Θεοτοκίον

Νεῦσον ἐξ ὕψους,

πρὸς τοὺς ἱκέτας σου Μῆτερ,

καὶ ὁδήγησον αὐτοὺς πρὸς σωτηρίαν,

ἵνα τοῦ Υἱοῦ σου,

ἐντάλματα τηρῶσι.

ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.

Ἰδεῖν ἐπιθυμοῦμεν,

πρόσωπον Κυρίου,

ταῖς σαῖς πρεσβείαις παμμάκαρ Ἰάκωβε,

σὺ γὰρ οἰκήτωρ ὑπάρχεις,

τῆς ἄνω πόλεως. Κανὼν Παρακλητικὸς εἰς τὸν Ὅσιον Ἰάκωβον τὸν ἐν Εὐβοίᾳ 11

Ὡς ἔχων παῤῥησίαν,

πρέσβευε ἀπαύστως,

ὑπὲρ τῆς μάνδρας σου πάτερ Ἰάκωβε,

σὺν τῷ Δαυῒδ τῷ ὁσίῳ,

Γέροντι πάντιμε.

Θεοτοκίον

Λιμὴν ἀπηλπισμένων,

τῶν πιστῶν ἡ βάσις,

καὶ στηριγμὸς τῶν πεσόντων ἐν παραπτώμασι,

τῇ σῇ ὀξείᾳ δυνάμει,

φάνηθι Δέσποινα.

Τὸ Ἄξιόν ἐστιν

καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια.

Χαίροις Λιβισίου γόνος λαμπρός,

καὶ Εὐβοίας πάσης,

ὁ ἀκένωτος θησαυρός,

χαίροις κοινοβίου Δαυῒδ τοῦ θεοφόρου,

Ἰάκωβε ἡγῆτορ,

καὶ μέγας ἔφορος.

Χαίροις ἀῤῥωστούντων θεραπευτής,

τῶν πενήτων φίλος,

καὶ πενθούντων ἀναψυχή,

χαίροις τῶν στενόντων,

ταῖς θλίψεσι τοῦ βίου,

Ἰάκωβε θεόφρον,

τὸ παραμύθιον.

Ὤφθης ἐπ' ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν,

ἐν Εὐβοίᾳ πάτερ,

τὸ ἀλάβαστρον ἀρετῶν,

καὶ χαρίτων θείων,

ταμεῖον πεπλησμένον, Κανὼν Παρακλητικὸς εἰς τὸν Ὅσιον Ἰάκωβον τὸν ἐν Εὐβοίᾳ 12

Ἰάκωβε παρέχον,

πιστοῖς τὰ πρόσφορα.

Εἴληφας Ἰάκωβε ἱερέ,

τῆς ἱερωσύνης,

μέγα δῶρον ἀπὸ Θεοῦ,

καὶ πολλοὺς πεσόντας,

ἀνέστησας θεόφρον,

τῷ θείῳ μυστηρίῳ,

ἐξαγορεύσεως.

Γέγονας τὸ στήριγμα μοναχῶν,

θεραπεύων τούτων,

ἀῤῥωστήματα τῆς ψυχῆς,

ὡς καὶ διανοίας,

τῆς λογικῆς καθαίρων,

σοφαῖς σου συμβουλίαις,

πάτερ Ἰάκωβε.

Κόσμημα καὶ καύχημα ἱερόν,

πάσης τῆς Ἑλλάδος,

ἀνεδείχθης σεμνοπρεπῶς,

ταῖς θαυματουργίαις,

καὶ διδαχαῖς ἁγίαις,

Ἰάκωβε ἀγγέλων,

ὁ ὁμοδίαιτος.

Τάφον προσκυνοῦντές σου τὸν σεπτόν,

χάριτας ποικίλας,

ἀρυόμεθα ἐξ αὐτοῦ,

σὺ γὰρ Παρακλήτου,

Ἰάκωβε δοχεῖον,

τὸ πάγχρυσον ἐφάνης,

θεοχαρίτωτε.

Πᾶσαι τῶν ἀγγέλων... Κανὼν Παρακλητικὸς εἰς τὸν Ὅσιον Ἰάκωβον τὸν ἐν Εὐβοίᾳ 13

Τρισάγιον καὶ Ἀπολυτίκιον

ψαλλόμενον πρωτίστως ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Ὁσίου Δαυΐδ.

Ἦχος πλ. α΄. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.

Τῶν ὁσίων Πατέρων τὰ κατορθώματα,

ἐν ἐσχάτοις τοῖς χρόνοις ζηλώσας ἅγιε,

ἀνεδείχθης μιμητὴς τούτων Ἰάκωβε,

ἐν τῇ μάνδρᾳ τοῦ Δαυΐδ,

τοῦ προστάτου σου σεμνέ,

ποιμάνας ταύτην ἐνθέως,

διὸ σὺν τούτῳ μὴ παύσῃ,

ὑπὲρ ἡμῶν ἀεὶ δεόμενος.

Εἶτα ἡ ἐκτενὴς καὶ ἀπόλυσις, μεθ’ ἣν τὸ παρὸν Προσόμοιον.

Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε νεκρόν.

Πάτερ διελθὼν τῶν πειρασμῶν,

πέλαγος Ἰάκωβε μέγα,

ἔφθασας ὅσιε,

εἰς μονὰς τῆς χάριτος,

τοῦ Παντοκράτορος,

διὸ πρόφθασον ἅγιε,

δεόμεθα πάντες,

παῦσαι ταῖς πρεσβείαις σου,

τοῦ πολεμήτορος,

δόλον καὶ σπουδὴν καὶ μανίαν,

κατὰ τῆς ἁγίας Μονῆς σου,

προεστὼς γὰρ ταύτης ἐχρημάτισας.

Δέσποινα πρόσδεξαι...

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου...

Ὁ ἱερεύς· Δι’ εὐχῶν.

|