ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΑΠΟ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΣΕΡΒΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ ( 1979 ) ΆΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΧΡΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΙΤΣΗΣ (1956)

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΔΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ
« ΦΙΛΟΙ ΙΕΡΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ»
ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗ ΆΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΜΕΤΟΧΙΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΣΙΜΩΝΟΣ ΠΕΤΡΑΣ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ




ΟΥΜΑΝΙΣΤΙΚΟΣ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ (1979)

Ο φημισμένος για την αρετή και την αγιότητα του βίου του και για την βαθύνοια της σκέψεως του σύγχρονος μας Γέροντας Ιουστίνος Πόποβιτς, Σέρβος κληρικός και καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Βελιγραδίου, κοιμήθη το 1979 εξόριστος στη γυναικεία Ί. Μονή Αρχαγγέλων Τσέλιε Σερβίας, της οποίας ήταν Πνευματικός, διωκόμενος από το αθεϊστικό καθεστώς της χώρας του. Ό λόγος του, ακραιφνώς Ορθόδοξος, βαθιά θεολογικός και φιλοσοφικός, αποδείχθηκε πολλές φορές προφητικός και αποκαλυπτικός. Συνέλαβε την ουσία του δράματος του αποστατημένου ανθρώπου και υπέδειξε με πειστικότητα τη λύση του δράματος αυτού, πού συνίσταται στην επιστροφή του προς την αλήθεια της Θεανθρώπινης κοινωνίας της Ορθόδοξης Καθολικής Εκκλησίας. Κεντρική Ιδέα του είν ότι κάθε ουμανισμός (ευρωπαϊκός ανθρωπισμός) είναι μια μάταιη προσπάθεια του ανθρώπου για τη λύση του δράματος του. Στα χρόνια μας επρόκειτο να επαληθευτούν ) τραγικό τρόπο τα λόγια, οι αγωνιώδεις εκκλήσεις κ οί προειδοποιήσεις του προς τους συμπατριώτες του Ό κοφτερός λόγος του αναφορικά με τι κίνηση του Οικουμενισμού (κοινού ονόματος το ψευδοχριστιανισμών της Ευρώπης, όπως εύστοχα σημειώνει), πού επιδιώκει την ανάρμοστη ένωση θρησκευτικών δογμάτων και θρησκειών, είναι πολύ χρήσιμος στο να μας εφοδιάσει με Ορθόδοξα κριτήρια ερμηνείας των οικουμενιστικών (διαχριστιανικών και διαθρησκειακών) προκλήσεων των ήμερων μας.


Ο Οικουμενισμός είναι κοινόν όνομα δια τους ψευδοχριστιανισμούς, δια τάς ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του ευρίσκεται ή καρδία όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών (ανθρωπισμών), με επί κεφαλής τον Παπισμόν. Όλοι δε αυτοί οι ψευδοχριστιανισμοί, όλαι οι ψευδοεκκλησίαι, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία αιρέσεις παραπλεύρως εις την άλλην αίρεσιν. Το κοινόν ευαγγελικό όνομα των είναι ή παναίρεσις. Διατί; Διότι στο διάστημα της ιστορίας οι διάφορες αιρέσεις ηρνούντο ή παραμορφώνουν ιδιώματα τινά του Θεανθρώπου και Κυρίου Ιησού, οι δε ευρωπαϊκές αυτές αιρέσεις απομακρύνουν ολόκληρο τον Θεάνθρωπο και στην θέση του τοποθετούν τον Ευρωπαίων άνθρωπον. Εδώ δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ του Παπισμού, Προτεσταντισμού, Οικουμενισμού και άλλων αιρέσεων, ων το όνομα «λεγεών».
Το ορθόδοξο δόγμα, μάλλον το παν-δόγμα περί της Εκκλησίας, απερρίφθη και αντικατεστάθη δια του λατινικού αιρετικού παν-δόγματος περί του πρωτείου και του αλάθητου του πάπα, δηλαδή του ανθρώπου. Εξ αυτής δε της παναιρέσεως γεννήθηκαν και γεννώνται συνεχώς άλλαι αιρέσεις: το Filioque, η αποβολή της Επικλήσεως, τα άζυμα, η εισαγωγή της κτίστης χάριτος, το καθαρτήριο πυρ, το θησαυροφυλάκιο των περισσών έργων, η μηχανοποιημένη διδασκαλία περί της σωτηρίας και ως εκ τούτου μηχανοποιημένη διδασκαλία περί της ζωής, ό παποκαισαρισμός, ή Ιερά Εξέτασης, τα συγχωροχάρτια, ό φόνος του αμαρτωλού δια την αμαρτία ο ιησουϊτισμός, η σχολαστική , η καζουιστική, ο μοναρχισμός, ο κοινωνικός ατομικισμός διαφόρων ειδών..
Ο Προτεσταντισμός; ειναι το πλέον πιστό τέκνο του Παπισμού, το όποιον δια της ορθολογιστικής σχολαστικής του πίπτει δια μέσου των αιώνων από την μία αίρεσιν στην άλλην αίρεσιν και πνίγεται συνεχώς στα διάφορα δηλητήρια των αιρετικών πλανών του. Προς τούτοις, ή παπιστική υψηλοφροσύνη και ή «αλάθητος» αφροσύνη βασιλεύει απολυταρχικός και έρημων τάς ψυχάς των πιστών του. Κατ' αρχήν έκαστος Προτεστάντης είναι ένας ανεξάρτητος πάπας εις όλα τα ζητήματα της πίστεως. Τούτο δε πάντοτε οδηγεί από το ένα πνευματικόν θάνατον στον άλλο τέλος αυτού του «άποθνήσκειν» δεν υπάρχει, καθ' ότι ό αριθμός των πνευματικά θανάτων του ανθρώπου είναι αναρίθμητος. Αφού ούτως έχουν τα πράγματα, το δια τον παπιστικό-προτεσταντικό οικουμενισμό με την ψευδοεκκλησίαν του και τον ψευδοχριστιανισμό του δεν υπάρχει διέξοδος από το αδιέξοδό του, άνευ ολόψυχου μετανοίας ενώπιον του Θεανθρώπου Χριστού και της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας Του. Ή μετάνοια είναι το φάρμακο δι' έκαστην άμαρτίαν, φάρμακο δοθείς στον άνθρωπον από τον μόνον Φιλάνθρωπο. Άνευ της μετανοίας και εισδοχής στην αληθινή Έκκλησίαν του Χριστού είναι αφύσικων και αδιανόητο να ομιλεί τις περί της ενώσεως «των Εκκλησιών) περί του διαλόγου της αγάπης, περί της intercommunion (δηλ. διακοινωνία). Το σπουδαιότερο όλων είναι να γίνη τις «σύσσωμος» το Θεανθρωπίνου σώματος της 'Εκκλησίας του Χριστού και δια τούτου κοινωνός της ψυχής της Εκκλησίας του Άγιου Πνεύματος και κληρονόμος όλων των αιωνίων αγαθών του Θεανθρώπου.


Από το βιβλίο του πατρός .Ιουστίνου Πόποβιτς

«Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ» σελ. 224-225